من یک زنم

راحت  وبدون عجله آشپزی کنم.دوش بگیرم موهایم را سشوار بکشم و لیوان چای ام را بردارم روی

کاناپه لم دهم و کانالهای تلویزیون را عوض کنم.از دیدن فلان سریال به وجد بیایم. گوشی ام را بردارم با

خانواده و دوستانم صحبت کنم. با دوستانم ساعتهایی را به تفریح و گردش سپری کنم

از رنگ کردن موهایم،کاشت ناخن،و حتی خرید یک عطر کوچک لذت ببرم.

ساعتها رمان مورد علاقه ام را بخوانم و وقت ناهار با ارامش اشپزی کنم

آه چقد من به خودم بدهکارم وچقد زندگی نکرده ام.......

دلم میخواهد زندگی کنم. این روزها کودکان را که مببینم به وجد می ایم حتی فشردن دستان کوچکشان و

گوش دادن به صدای بچگانه اشان هم حالم را عوض میکند. اما آنچه که این روزهای مرا رقم میزند به

کلی فاصله تا رویاهایم دارد

شش صبح بیداری است و دوازده شب خاموشی. هر صبح با تنی خسته بیدار میشوم برنامه روزم را

مینویسم و هول هولکی همینکه مشغول پوشیدن لباسهایم هستم لیوان چای ام را سرمیکشم. یک لقمه

نان و پنیر میخورم و دوان دوان از خانه بیرون میزنم

از هشت صبح سیل تماسهای تلفنی شروع میشود برای هرکدام باید پاسخی داشته باشم. به دادگاه که

میرسم گوشی ام را جاسازی میکنم که مجبور به تحویل آن نباشم. شعب مختلف را سر میزنم هر کدام

اخلاق حاص خودشان را دارند. از آنجا برای واریز شهریه یک ساعت را در بانک سپری میکنم. و در

این مدت سایت دانشگاه را چک میکنم و نیم ساعتی را نیز مطالعه میکنم.

به محض رسیدن به خانه تیکه مرغ را با موادش ترکیب میکنم و میگذارم بپزد و خودم دوش میگیرم.

آب گرم را که باز میکنم

بغضم میترکد همانجا های های گریه میکنم دلم میخواهد ساعتها همانجا بنشینم. نمیخواهم بابت گریه

کردنم هم به کسی پاسخ بدهم

میدانم هر چه است روحی است. خسته ام...خسته از زن بودن و زنانگی نکردنم

خسته از مسئولیت. خسته از تنهایی. خسته از این همه آدم گرفتار....گوشی ام چندین بار زنگ میخورد

اما جواب نمیدهم حوصله هیچ کس را ندارم حوصله شنبدن هیچ خبری را ندارم. احساس میکنم با خودم

قهرم و خسته از خود میخوابم

کاش زمان از حرکت بایستد  و من بدون استرس بخوابم. لابلای روزمرگی ها گم شده ام.

دلم فقط کمی فقط یک کم زندگی میخواهد.......